Kerst en Oud & Nieuw in Montelparo

Bijna kerst dus nog even een blogberichtje over dit fenomeen hier in Montelparo. Uiteraard worden de kerstdagen hier ook gevierd, hoewel...."dagen" zijn het niet want er wordt eigenlijk alleen aandacht geschonken aan 25 december. Op die dag stort de gemiddelde Italiaan zich, in het samenzijn van de familie, op het kerstdiner. Daar ben je niet in een uurtje vanaf maar daar moet je jezelf goed schrap voor zetten. Trouwens, als we praten over het kerstdiner dan wordt daarmee de pranzo (lunch) bedoeld, sowieso de belangrijkste maaltijd van de dag. Zoals gezegd neemt men er ruim de tijd voor en de ene gang volgt na de andere. Een paar uur is niets en voordat je het weet is de middag voorbij. Een volle buik en een opgeblazen gevoel zijn het resultaat maar lekker en gezellig is het wel!
Dan is het nog even een paar dagen wachten en het volgende feest dient zich aan; oudejaarsavond. Ook dit wordt traditioneel aan tafel gevierd met als hoogtepunt natuurlijk de jaarwisseling. Iedereen verzameld zich op het dorpsplein want de Gemeente verzorgd vaak op professionele manier een prachtig vuurwerk. Geen geknal dus vooraf en weinig tot geen illegaal vuurwerk. Volgens ons is het mooier dan wat we gewend waren in NL en we hopen dit jaar ook weer op spektakel. Na het vuurwerk weer gauw naar binnen want je hoort direct na 24.00 uur linzensoep te eten; 's lands wijs - 's lands eer. (linzensoep brengt geluk).
En wat doen wij? Nou hebben we de afgelopen weken, als aanloop naar de kerst, al bij Italiaanse vrienden uitgebreid getafeld dus we zitten in de "flow". De 25e december gaan ook wij dus de uitdaging aan evenals oudejaarsavond. Lijnen doen we daarna :-)

Iedereen fijne dagen, goede jaarwisseling en gezond 2012!

Klimwand in Montelparo - Uniek in de omgeving

Da's alweer lang geleden dat er wat geschreven werd op het blog. Dat wil niet zeggen dat er niets gebeurd is; integendeel! Rob heeft inmiddels het praktijkexamen Sportklimbegeleider succesvol afgerond en mag nu meerdere touwgroepjes tegelijk begeleiden tijdens het klimmen cq. topropen. En dat is mooi want...............we krijgen onze eigen klimwand!!! YES!!! Daar zijn we erg blij mee. Nadat de burgemeester al te kennen had gegeven enthousiast te zijn over dit voornemen hebben we de bouwvergunning aangevraagd. Bouwvergunning? Jazeker, het wordt een heel bouwwerk. Ruim 25000 kilo beton op een grote draagbalk met daaronder 3 heipalen. In januari gaan we bouwen en in het seizoen gaan we klimmen; wie doet er mee?
Zodra de wand af is gaan we het gevaarte schilderen en worden de klimgrepen voor de routes gemonteerd. We beginnen dit jaar met vier verschillende routes om het uit te proberen en dan zullen er in de toekomst nog wel enkele bijkomen. Dit is een uniek concept in Le Marche en we gaan steeds meer voldoen aan het "totaalconcept" waar Agricamp Picobello voor staat. Je weet wel: kamperen, B & B, huurtent, pipowagen, fietsverhuur, outdooractiviteiten en nu dus ook een klimwand. Dit alles in een prachtig decor midden tussen de heuvels van het Italiaanse land. We houden je op de hoogte van de ontwikkelingen.

Anchora una splendida giornata in montagna

Oftewel: Het was weer mooi; wat zeg ik - meer dan mooi! Op zoek naar nieuwe tochten voor deze zomer vonden we dat er zeker een pittige, lange en aantrekkelijke route bij moest komen. We vertrokken dus vroeg van huis om een goede drie kwartier later de auto in Colle neer te zetten. Het was prachtig weer, de zon scheen volop en de kou van de afgelopen nacht maakte snel plaats voor een aangename wandeltemperatuur. Stijgend vanaf Colle waren we al snel boven de boomgrens en werd het doel boven ons duidelijk zichtbaar. We koersten richting Monte Banditello om over de graat helemaal naar het oosten te lopen. De uitzichten waren grandioos en in de verte tekende de enorme top van de Corno Grande duidelijk af tegen een azuurblauwe hemel. De graat is op sommige gedeelten scherp en smal terwijl even verderop het pad breder en breder wordt. Uiteindelijk staan we aan het einde van de kam en slaat de twijfel toe. We kijken naar beneden en worden geconfronteerd met zeer steile hellingen. Na lang zoeken en proberen weten we uiteindelijk het pad te lokaliseren en dalen we af naar Altino. Vanaf Altino is het dan nog zo'n anderhalf uur lopen over het GAS-pad om uiteindelijk weer in Colle bij de auto aan te komen.
Wat een fantastische dag. Weer een route erbij die Rob aankomende zomer graag wil begeleiden. Reken op een lange dag met flinke inspanningen. Het is echter de moeite meer dan waard! Enne.................uiteraard weer op GPS vastgelegd (mapsource).

perfect wandelweer

Gran Sasso op de achtergrond

wat een decor!

file op het pad

addertje onder het gras

Het mooie weer houdt aan. Elke ochtend, na inmiddels wel wat koudere nachten, schijnt de zon volop en begint de temperatuur snel te stijgen. Heerlijk weer dus om de bergschoenen aan te doen, de rugzak om te hangen en een volgende "hike" uit te zetten; zo ook afgelopen zondag. We waren de woensdag daarvoor ook al in hetzelfde gebied geweest maar kwamen toen tot de ontdekking dat de werkelijkheid en de wandelkaart niet met elkaar overeen kwamen. Die dag konden we dus de geplande tocht niet af maken en vandaar dus dat we gisteren in de herkansing gingen. Na een uurtje lopen hadden we het gedeelte van die woensdag gelukkig duidelijk in kaart kunnen brengen en daalden we af richting Rocca. Vanaf hier hebben we de route kunnen verlengen met een extra lus van zo'n 2 uurtjes lopen en een bescheiden aantal hoogtemeters. Tijdens de klim omhoog schoot er ineens een adder (spittsnuit- of aspisadder) vlak voor de voeten van Rob langs. Dat was wel even schrikken. Hoewel adderbeten eigenlijk nooit dodelijk zijn voor mensen blijft het toch oppassen geblazen. Het was overigens een prachtig exemplaar van zo'n 70 cm. lang met een fraaie tekening op de rug. Vlakbij het hoogste punt van de tocht is er gelegenheid voor een kop koffie in een kleine :"ristoro" en vanaf daar lopen we langs het goed gemarkeerde pad naar beneden waar de auto staat.
Deze wandeling speelt zich grofweg af tussen Altino en de Sibilla en is met zo'n 4 uurtjes pure looptijd en niet al te veel hoogtemeters goed te doen. De helft van de tocht kent veel schaduw en vanaf Agricamp Picobello rij je in een kleine 40 minuten naar het startpunt van de wandeling. Voor Garmin bezitters: uiteraard is de track vastgelegd in mapsource!
Onze map met wandelbeschrijvingen blijft groeien en we hebben er de laatste tijd alweer 4 stuks aan toe kunnen voegen; het wordt weer een mooi wandelseizoen volgend jaar!

mooie, hele mooie uitzichten

fraaie lunchplek

addergebroed

Agricamp Picobello is minicamping, kleine camping, kamperen bij de boer, outdoor, vakantie in Italie, huurtent, ingerichte tent, bed & breakfast, pipowagen, Le Marche Italie

Kloofje onder de voeten

Gisteren was het 1 november. In veel landen wordt dan "allerheiligen" gevierd en zo ook in Italie. Voor ons aanleiding om mee te doen met dit ritueel en wel door "allerheiligen" op te zoeken. Nee, niet allemaal! We gingen voor drie stuks. Dus, 's morgens vroeg de auto in naar Casale Calcagnoli om daar, heel toepasselijk, de wagen naast het bidkapelletje te parkeren. Na nogmaals de route op de kaart te hebben bestudeerd en er niet uit kwamen hoe het verloop precies zou moeten zijn gingen we op pad richting....................Valle Tre Santi, oftewel de vallei v.d.drie Heiligen. Met de Italiaanse routebeschrijving in de hand en ons richtinggevoel op scherp kwamen we een heel eind. Niet in het laatst omdat de markering op het grootste deel van de route prima in orde was. Het spectaculairste deel voerde ons door een nauwe rotskloof waar daglicht nauwelijks toegang heeft. Loodgrijze wanden rijzen stijl omhoog en het pad is gevormd door de droge rivierbedding van de "torrente Tennacola"; mooi, mooi, mooi. Na enkele stukken pittig stijgen kwamen we uiteindelijk uit in Pintura di Bolognola waar de mist ons in wist te sluiten. We deden nog een poging om er een alternatieve terugroute van te maken maar met een zicht van hoogstens 20 meter besloten we dat toch maaar niet te doen. We namen dus dezelfde weg terug wat helemaal geen straf is. Na afgedaald te zijn door de kloof konden we tocht nog het laatste stukje anders doen. Al met al een mooie tocht, pittig tijdens het stijgen en oppassen geblazen met het afdalen over de natte en stenige ondergrond. De tocht is vastgelegd als GPS-track maar Rob begeleid de wandeling ook graag volgende zomer.
p.s. Geen Heilige gezien deze dag.

toegang van de kloof

Wanneer de camera niet zwijgen kan

Vandaag was een bijzondere dag. We reden weg met een loodgrijze lucht boven ons en onderweg was het af en toe mistig. We gokten er echter op dat het laaghangende bewolking zou zijn en dat we vanaf de plaats van vertrek ons boven de wolken zouden bevinden. Die plaats van vertrek was vandaag Rifugio Amandola vanaf waar we omhoog zijn gelopen om boven een meer dan prachtige "rondtocht" te maken die ons uiteindelijk weer terugbracht naar het beginpunt. Ons gevoel is juist gebleken. Na de eerste meters stijgen werd de lucht boven ons blauw en wanneer we naar beneden keken zagen we onder ons niets anders dan het wolkendek waar we zojuist doorheen waren "gekropen". Hoe hoger we kwamen hoe mooier het werd en de camera kreeg geen rust. Nou lopen we al vanaf 2003 regelmatig door dit prachtige Nationaal Park maar vandaag werd maar weer eens duidelijk hoeveel verrassingen het nog voor ons in petto heeft. Tjonge, jonge wat was het mooi! Het wolkendek wat wit oplichtte in de felle zon leek op een deken van zachte watten waar je zo op zou willen springen. De donkere berghellingen kwamen imposant boven de wolken uit en in de verte was zeer duidelijk de Gran Sasso met daarachter het Majella gebergte te zien. We hebben een dikke 5 uur genoten van de omgeving en de route wordt uiteraard beschreven; met een GPS-track! Toen we terug bij de auto waren stonden we weer in de grijze mist en was de omgeving vochtig; twee verschillende werelden maar zo dicht bij elkaar.

De Gran Sasso aan de horizon

zwart-wit; ook mooi!

Onze achtertuin; al vanaf 2003

Mooie tocht aan de lijst toegevoegd

Zoals ieder jaar, na het seizoen, trekken we er samen op uit. We gaan de bergen in van het Nationaal Park Monti Sibillini om uit te zoeken of we weer nieuwe wandelingen aan onze map toe kunnen voegen. Elk jaar wordt deze map aangepast en worden bergtochten toegevoegd, vervangen of ge-updated. In dit geval hebben we weer een traject gelopen wat niet mag ontbreken in het "dossier" en we hopen dan ook dat onze gasten er de volgende zomer van gaan genieten.
Startpunt van de wandeling is Arquata del Tronto; een meer dan prachtig bergdorpje wat per auto goed bereikbaar is. Vanaf hier gaat het meteen omhoog; eerst door het dorp, dan door het bos om uiteindelijk via open terrein bij de bergpas Forca di Presta uit te komen. Na de bergpas volgt de afdaling die je uiteindelijk weer naar het startpunt terug brengt.
De route is door ons gedetailleerd beschreven en er is ook een GPS-track van gemaakt (Mapsource). De markeringen op deze wandeling zijn bijzonder goed aangebracht zodat deze goed te vinden is. Zoals gezegd wordt de tocht toegevoegd aan de "wandelmap" die dikker en dikker wordt. De zomer is voorbij - ons seizoen is begonnen! Er zullen zeker meer tochten worden uitgezet deze herfst en winter.

Wij in de zon - Monte Vettore in de wolken

prachtige vergezichten

herfstkleuren in volle glorie

Olijvenoogst 2011

prima weer om te oogsten

Vanwege de meer dan mooie zomer dit jaar waren de olijven al vroeg rijp. Eind september kleurden ze al donker en deze week konden ze geplukt worden. Het was prachtig weer en met hulp van vrienden gingen we aan de slag. Met kleine plastic harkjes "aaien" we de olijven van de takken. Onder de bomen wordt een net neergelegd waar de oliedragende vruchtjes op vallen. Elke keer wanneer er een boom geoogst is verzamelen we de olijven om ze vervolgens in een krat te deponeren.
Erna heeft voor woensdagmiddag een afspraak gemaakt bij de perserij en om een uurtje of 14.00 laden we de kratten in de aanhanger. Wanneer we even later arriveren in Valmir om onze oogst te laten persen zijn we nog niet aan de beurt en laten we het spul daar achter om vervolgens te gaan genieten van het mooie weer aan de kust bij Pedaso. Een kopje koffie en uiteraard ook een "gelato" later keren we terug naar Valmir. Ja, onze olijven zijn geperst en de olie zit al in het vat. Er worden hier geen olijven van verschillende eigenaren gemixed zodat je er zeker van zijn dat het puur en alleen jou olie is die mee naar huis gaat. Dat het hier de aller- allereerste persing betreft moge duidelijk zijn. Wij gaan ervan genieten en zorgen ervoor dat onze gasten aankomend seizoen weer in de gelegenheid zullen zijn om de olie gebotteld af te kunnen nemen.

van de boom........

....... in het krat

"goed spul"

zoals het vroeger ging

Doe meer met kastanje

De temperaturen dalen, de wind waait en het blad valt; het is herfst! De omgeving verkleurt langzaam maar zeker van groen naar rood en van oranje naar bruin. De katten beginnen meer te eten om voorbereid te zijn op de koudere dagen die gaan komen en ook wij hebben de dikke jas al aan gehad. Het is niet alleen het blad wat valt maar ook de walnoten liggen in willekeurige patronen op de grond en de kastanjes zijn een prooi voor grijpgrage handen.

kastanjes rapen

De kastanjes gaan in een grote bak en worden boven een houtvuur geroosterd tot ze zwart geblakerd zijn. Voor een paar centen koop je een puntzak vol en smullen maar. Heerlijk!

Echter zijn het niet alleen geroosterde kastanjes wat er gegeten wordt. We hebben genoten van een stevig gevulde kastanjesoep, kastanje-ijs en kastanjes werden zelfs aangeboden ondergedompeld in chocolade. Fantasierijke lui die Italianen!

chocospies

 

Wij hebben ons prima vermaakt in Smerillo. Dit jaarlijkse feest is een publiekstrekker van formaat en er komen heel veel mensen op af. Iedereen heeft het naar zijn zin en het geheel verloopt dan ook zeer gedisciplineerd en zonder wanklanken. Dit zijn de feesten die eeuwen geleden ook al werden georganiseerd en aan alles merk je dat dit geen toeristisch gebeuren is maar een lokaal festijn. Prachtig om het mee te maken en nogmaals; kastanjes zijn heerlijk in vele variaties!

veel mensen op de been in Smerillo

Al winterplannen?

Het is inmiddels oktober, het blad begint te vallen en de temperaturen zijn aan het zakken. Echt zo'n moment waarop bij ons de gedachten richting de winter gaan. Dit jaar bieden we weer een winterarrangementje aan. Lekker een weekje er tussenuit, bergwandelingen maken, cultuur opsnuiven, relaxen en uiteraard genieten van culinair niveau! Wandelen doen we in of in de directe nabijheid van het Nationaal Park Monti Sibillini; met of zonder sneeuwschoenen. Rob kent de weg en begeleidt u door de betoverende winterse wereld waar we hoogstwaarschijnlijk niemand tegen zullen komen. Aan het einde van de middag brandt het vuur in de houtkachel, fonkelt de wijn in het glas en genieten van delicatessen zoals pecorino-kaas, zachte salami en mozzarella. Later op de avond de hoofdmaaltijd; elke keer anders - elke keer verrukkelijk!
Heeft u er al zin in? Wij wel! Kijk nog even op http://www.agricamppicobello.com/nl/nieuws/algemeen-nieuws/winterarrangementen.html en wie weet zien we elkaar aankomende winter.

hoe sterk is de eenzame.......

zo mooi!

Seizoen gaat nog even door bij Agricamp Picobello

Het is weliswaar al oktober, de herfst is al een tijdje begonnen en het is rustig hier bij ons maar toch...............
Dit weekend hadden we nog een aantal leuke gasten te logeren waaronder deelnemers aan het weekendarrangement, nog een paar Bed & Breakfast bewoners en ook de pipowagen was bezet. De zon schijnt nog steeds volop en het is strak blauw dus op het kampeerterrein staat zowaar weer een tent. Genieten van de rust, ruimte (heel veel ruimte) en het heerlijke najaarsweer staat garant voor nog een weekje lekker kamperen. Wij vinden het leuk, de gasten genieten en het seizoen kabbelt rustig verder; heerlijk!!

Dankzij het prachtige weer staan ook de outdooractiviteiten niet stil. Afgelopen maandag werd er weer in aan de touwen gehangen tijdens het sportklimmen in Rosara. Marco, Jovanka en Dirk-Jan beleefden hun eerste meters op de rotsen en het smaakt naar meer. Volgend jaar dan maar weer? Zeker weten!

Jovanka; goed bezig!

Agricamp Picobello is minicamping, kleine camping, kamperen bij de boer, outdoor, vakantie in Italie, huurtent, ingerichte tent, bed & breakfast, pipowagen, Le Marche Italie

September - Eiger Maand (deel 7)

Nog 1 keertje over de Eiger. Het verslag is te lezen door het te downloaden vanaf de website. Ga naar deze link: http://www.agricamppicobello.com/nl/picobello-trekking.html en klik onderaan op de pagina op de verwijzing naar het verslag. Veel leesplezier.

September - Eiger Maand (deel 6 - we zijn nog niet klaar)

Wanneer we om 03.40 uur 's nachts vertrekken hebben we de avond daarvoor de route al goed kunnen bekijken. We sliepen namelijk in treinstation Eigergletscher en vanaf het kleine terras was de route goed zichtbaar. In het schijnsel van de hoofdlampjes lopen we naar boven. Het gaat in een zeer rustig tempo en het lopen gaat al gauw over in klim- en klauterwerk; tijd om een touwgroep te gaan vormen. Soms staan we voor klimpartijtjes waarop het moeilijk is om grip te vinden met onze lompe bergschoenen. Gelukkig wordt er gezekerd door Marco (onze gids) en hindernis na hindernis wordt overwonnen. De westwand is zeker geen kant van de Eiger waarop alleen gelopen wordt; hele stukken worden werkelijk geklommen en Han en ik moeten soms alle zeilen bijzetten; het is GAAF! Na zo'n drie uur hard werken en op 3200 meter aangekomen zien we dreigende luchten in het westen. Marco belt met het thuisfront en er wordt gemeld dat er een onweersfront onze kant op komt. Als je iets niet wilt dan is het wel een onweer op de kale rotswanden van de Eiger en de beslissing wordt genomen: geen risico nemen - we keren om. Dat is even slikken maar we beseffen dat het verstandig is. Afdalen is moeilijker dan stijgen en het abseilen langs steile wanden en door diepe kanalen in het kalkgesteente vraagt opperste concentratie. Ter afsluiting dalen we de Klettersteig Rotstock af en bereiken we via een spectaculair "kruip door - sluip door" pad uiteindelijk weer station Eigergletscher. Na de koffie springt Marco op de trein en besluiten Han en ik om te voet door te gaan naar Alpiglen, toch nog zo'n 700 meter afdalen via de Eigertrail. Daar komen we redelijk stuk aan en springen ook op de trein om in Grindelwald onszelf te verdrinken in 2 grosse Bier - Jawohl!!
Teleurstelling? Ja. Deceptie? Nee. Volgend jaar weer? Ja, zeker weten. U hoort van ons!

"Westgraat", vol in beeld

Seitensprung als Spassmacher

het betere afdalen

September - Eiger Maand (deel 5)

Nog even een berichtje vanaf locatie Montelparo voordat ik me in stilzwijgen hul, in een ruime onderbroek op een perzisch kleedje ga zitten, mantra's moet zingen en alleen nog maar isotone dorstlessers tot me neem tijdens de mentale voorbereiding. De bagage is zo'n beetje ingepakt en het past achterop de motor. De tank zit vol dus dinsdagmorgen is het.......GAAN!! Ik tuf vanaf hier naar Pedaso en draai dan de autostrada op richting Ancona - Rimini - Bologna. Vanaf hier kies ik de weg naar Trento om vanaf daar op Bolzano af te koersen. Ik verlaat hier ergens het saaie zwarte lint om verder binnendoor te brommen om uiteindelijk de Reschenpass over te gaan. Ben benieuwd want het is inmiddels lang geleden dat ik daar reed. Dan weer verder (altijd maar verder) om uiteindelijk ook de Fluelapass nog maar effies te doen. Einddoel van die dag is Bad Ragaz waar ook Han, vanaf NL, op mikt. Hier een nachtje slapen om de volgende dag samen over onder andere de Oberalppass en via Andermatt naar Grindelwald te pruttelen. Daar staan we dan oog in oog met onze uitdager en zullen we het kippenvel van de armen af moeten blijven schrapen. Vanaf nu dus even radiostilte ...............................................U hoort van mij.

Reschensee vanaf de Reschenpass

Fluelapass, mooi motortraject

Agricamp Picobello is minicamping, kleine camping, kamperen bij de boer, outdoor, vakantie in Italie, huurtent, ingerichte tent, bed & breakfast, pipowagen, Le Marche Italie

September - Eiger Maand (deel 4)

Op de motor naar Zwitserland om daar de Eiger te beklimmen betekent dat er veel mee moet. De motorkleding heb ik aan maar verder moet alles op de motor "geknoopt" worden, en dat is nogal wat. Voor de momenten dat we niet actief in de bergen bezig zijn wordt er wat casual kleding meegenomen. Daarnaast moet er veel bergsportuitrusting worden ingepakt. Om de Eiger op te gaan is meer nodig dan een paar goede bergschoenen. De weersomstandigheden kunnen er snel veranderen dus je moet op alles voorbereid zijn. Er gaan dus naast de bergschoenen de volgende spullen mee: Outdoorkleding in de vorm van een bergsportbroek waaronder ook een thermo-broek. Het bovenlijf houden we warm door verschillende laagjes kleding mee te nemen en om onszelf droog te houden is er een regenbroek en goretex-outdoorjas ingepakt. Het hoofd, zeg maar de schoorsteen, kan bedekt worden met een Buff, een wollen muts of misschien wel een combinatie van beide. Ook handschoenen behoren tot de standaard uitrusting. Vanwege het feit dat er op de Eiger niet gestrooid wordt pakken we ook de stijgijzers in en omdat we wellicht als touwgroepje moeten lopen is er ook een gordel meegenomen. De helm en het hoofdlampje maken het af. Denk daarna nog aan zaken zoals de fotocamera, telefoon, papieren, en de i-pod en je begrijpt dat de motor zich kan inleven in de rol van pakezel. Bovenop het pakket worden trouwens ook nog een wandelstok en pickel vastgesnoerd,
Afijn, het is niet de eerste keer dat ik zoveel spullen mee moet nemen dus het zal wel lukken. Dit weekend maar eens beginnen met inpakken. Volgende keer een stukje over de te rijden route naar Grindelwald.

Han neemt de reservebanden mee

September - Eiger Maand (deel 3)

De maandag is bijna voorbij en dat wil zeggen dat ik de dagen voor het vertrek naar Zwitserland af aan het tellen ben. Aangezien ik vanaf Montelparo de reis naar Grindelwald op de motor af wil leggen ben ik begonnen met de voorbereiding. De ketting is gesmeerd en de bandenspanning gecontroleerd. Behalve kleding, kaartmateriaal en andere "standaard" spullen moet er nu ook een complete bergsportuitrusting mee. Wat precies zal ik de volgende keer vertellen.
Om dat allemaal mee te krijgen moet er goed nagedacht worden hoe ik dat zo compact mogelijk op de motor krijg. Ik heb geen kofferset maar doe het anders. Op de tank komt een tanktas, achterop de buddyseat twee zadeltassen en daar bovenop een zogenaamde dry-bag. In de dry-bag verpak ik mijn grote rugzak die vervolgens weer vol zit met ander gerei. De riemen om de zadeltassen vast te zetten heb ik vandaag op lengte gemaakt en de tassen hangen zo mooi tegen het zelfgemaakte subframe aan; dat gaat wel goed. Van de week nog even passen of de dry-bag een beetje fatsoenlijk bevestigd kan worden en dan ben ik min of meer klaar; in ieder geval weer gerust gesteld om te weten dat het allemaal mee kan. Ik heb mijn reisroute bepaald en ga via de Reschenpass en de Fluelapass. Overnachten doe ik in Bad Ragaz waar ik Han ontmoet. De dag daarna reizen we samen verder. Mocht het nou zo zijn dat het volgende week staat te hozen dan gooi ik alles in de auto en rij ik daarmee naar Zwitserland. Liever niet natuurlijk want motorrijden is zooooo mooi.

uitzicht vanaf de "brommer"

ik bedoel maar .....

September - Eiger Maand (deel 2)

In het vorige bericht schreef ik al dat we gekozen hebben om de Eiger (3970 mtr.) via de Westgraat te beklimmen. Wanneer ik vertel aan anderen dat in september deze expeditie op het programma staat wordt er vaak gezegd of gevraagd: "oh, de Noordwand zeker?!"
Nou nee, niet de Noordwand. Deze kant van de berg, die in 1938 voor het eerst werd bedwongen, is alleen weggelegd voor de beste klimmers die er bestaan. Dan nog blijft de Noordzijde van de Eiger een hachelijke onderneming. De 1800 meter hoge en steile wand heeft al vele bergbeklimmers het leven gekost en zal dat ook blijven doen. Wij, Han en ik, wagen ons daar zeker niet aan.
Dan heb je ook nog de oostelijke Mittelegigrat. Een messcherpe kam die je via de berghut uiteindelijk naar de top leidt. Doen we niet omdat we niet zeker weten of de hoogtevrees hier bij Han toe zal slaan en op die manier de beklimming kan belemmeren. Met andere woorden; we gaan de Westgraat beklimmen. Zeker niet makkelijk en behoorlijk zwaar. Steile stukken tot vaak 45 graden en een wisselende ondergrond. Sneeuw, ijs, rotsplaten en vast gesteente bepalen de route en touw, stijgijzers, gordel en helm zijn onderdelen van de uitrusting. Je zult begrijpen dat er niet zoiets als een pad bestaat dus daarom hebben we Marco Bomio gevraagd onze gids te zijn. Hij kent de weg en met de hulp van zijn ervaring hopen we een goede kans te maken om de top te halen. Volgende keer meer over de dagen voor de beklimming.

Eiger Noordwand .... brrrrr

September - Eiger Maand (deel 1)

Het is inmiddels de derde dag van september en het begint te kriebelen. Over exact twee weken hoop ik, samen met vriend Han, op de top van de Eiger in Zwitserland te staan. Ik ga er de komende dagen een paar blogs aan wijden en bij deze een paar feiten.
De Eiger behoort tot de bekendste/beroemdste/beruchtste bergtoppen in Europa. De berg is 3970 meter hoog en vormt samen met de Monch en de Jungfrau een adembenemend decor boven het toeristendorp Grindelwald in Berner Oberland. Bekend is de Eiger vooral vanwege de Noordwand (moordwand) en de bloedstollende beklimmingen die zich daar hebben afgespeeld. Voor mij een tikkie te hoog gegrepen dus in overleg met Han werd gekozen voor de beklimming (en afdaling) via de Westgraat. We starten op 2300 meter vanaf Station Eigergletscher en gaan vanaf hier voor de top. Uiteraard nemen we een gids mee die de weg kent om op die manier niet voor onaangename verrassingen komen te staan dus Marco Bomio is "onze man".
In het volgend blog meer over de route en waarom juist deze route.

Eiger, 3970 meter hoog

Wat een fantastische tocht

De afgelopen jaren hebben Erna & Rob zich elke weer over de kaart gebogen om nieuwe routes te ontdekken en te bepalen wat een mooie begeleide tocht kan zijn voor de gasten van Agricamp Picobello. Gisteren werd er weer zo'n tocht gelopen en wel de "Twee-Toppen-Tour". Een echte hoog alpine wandeling die vanwege de lengte en de te overbruggen hoogtemeters niet moet worden onderschat. We rekenen op zo'n 7 uren lopen (zonder pauzetijden) en bevinden ons een fantastisch gedeelte van het Nationaal Park Monti Sibillini. Nadat we de Monte Sibilla zijn overgestoken en achterom kijken blijft dit toch wel een zeer indrukwekkende berg. We zijn er echter nog lang niet. Via een lange, vaak smalle en soms steile bergkam begeven we ons in westelijke richting. Het einddoel is de Monte Porche, een ruime 2230 meter hoge berg vanaf waar het Park aan onze voeten ligt. Het uitzicht op de Piano Grande is adembenemend en de Gran Sasso is vanaf hier goed waarneembaar. Saskia, Marian, Albert, Hugo, Rob, Michiel en Dieter vormden een groep waarmee het fantastisch lopen was; bedankt daarvoor! De foto's zeggen genoeg: Prachtig!

Een gems is er niks bij

Monte Sibilla; wat een berg!

weergaloos uitzicht over o.a. de Piano Grande

de terugtocht is lang maar vooral mooi!

Agricamp Picobello is minicamping, kleine camping, kamperen bij de boer, outdoor, vakantie in Italie, huurtent, ingerichte tent, bed & breakfast, pipowagen, Le Marche Italie

Slecht weer in de Monti Sibillini

Dat het weer in de bergen een factor is waarmee men rekening dient te houden is bekend. Het weer kan soms zomaar ineens omslaan. Je vertrekt met een strakblauwe hemel en er lijkt "geen wolkje aan de lucht". Vol goede moed worden de eerste passen gezet van een geplande wandeldag hoog in de bergen; vaak ruim boven de boomgrens. En dan... plotseling zijn ze er. Kleine wolkjes pakken zich snel samen en vormen een dreigend front.
In de Apennijnen, meer specifiek de Monti Sibillini, is zo'n weeromslag vaak aan de orde en gaat het sneller dan je denkt. Met in het oosten de Adriatische Zee en aan de westkant de Tyrreense Zee kan dat ook bijna niet anders. Is er aan de ene kant een lagedrukgebied dan heerst er vaak hoge druk aan de andere kant. Wanneer deze beide fronten elkaar ontmoeten is dat bijna altijd boven in de bergen van het genoemde Nationaal Park Monti Sibillini. Dit gaat met krachtige stormwinden gepaard die de weersverandering aankondigen.
Om een beeld te schetsen; het kan er net zo hard waaien als op 7000 meter bovenin het Andesgebergte. Kolkende luchtmassa's met hoge snelheden zijn het gevaar. Als je niet oppast waai je zomaar weg of val je van de berg. Daarna wordt de hemel donker, bijna zwart, en dalen de temperaturen met verbluffende snelheid. Even later klettert de regen naar beneden en niet zelden vallen er hagelstenen van flinke omvang; au!
Onweer is echter het grootste gevaar. Bovenin dit park is er weinig tot geen beschutting te vinden op de kale hellingen en vorm je een magneet voor wat betreft de ontladingen van de bliksem. Ga op je hurken zitten, voeten tegen elkaar en gooi eventuele stokken of een pikkel ver van je af. Hopen dat het snel over gaat en dan rap naar beneden. Het kan zomaar zijn dat een uurtje of wat later de zon terug komt en er niets gebeurd lijkt. Je bent gewaarschuwd; neem altijd regenkleding mee, check het meest recente plaatselijke weerbericht en acht je het risico te groot... ga dan niet op pad.

Agricamp Picobello is minicamping, kleine camping, kamperen bij de boer, outdoor, vakantie in Italie, huurtent, ingerichte tent, bed & breakfast, pipowagen, Le Marche Italie

Montelparo in Blues

De titel van de avond in Montelparo was: Let's meet at the crossroads. Nou heb ik onlangs gezien hoe Ricky Koole, met begeleiding van Marcel de Groot en Eric van Duisenbroek, dit nummer prachtig en scheurend vertolkt, dus we moesten er heen.
Met ruim 22 man was Agricamp Picobello weer goed aanwezig in het dorp en met zijn allen genoten we van een heerlijke maaltijd onder de sterren. Het binnenplein van het klooster was het sfeervolle decor en even later vulde de blues de ruimte. Sluit je ogen en je bent op de Mississippi Delta waar de blues zijn roots heeft. We genoten tot in de kleine uurtjes en menig gitaarspeler is weer geinspireerd de snaren te beroeren.

blues, blues, blues

maar eerst lekker eten

woke up this morning.........

creatief talent op de camping

Herinnert u zich nog "Creatief met kurk"? Arjan Ederveen wist iedereen enthousiast te krijgen om creatief bezig te zijn. Onsterfelijk was het advies: Altijd van je af snijden!
Nou creatief talent is er nog steeds; en hoe! De twaalf-jarige Tess van Baar uit Alkmaar is zeer milieubewust bezig. Al zo'n half jaar weet ze van kartonnen frisdrankverpakkingen zeer fraaie portemonneetjes te fabriceren. Van eenvoudige materialen als karton, elastiek en tape maakt Tess de meest mooie ontwerpjes en verkoopt deze voor een sympathieke prijs op marktjes in haar omgeving, via Oma die ook kapster is en nu dus ook op Agricamp Picobello. Thuis, in Alkmaar, werkt ze samen met haar vriendinnen en hebben ze de recyclefabriek opgericht. Kijk maar eens op: www.compudo.nl/derecyclefabriek
Hier bij ons wordt ze geholpen door Jennifer die zich voornamelijk concentreert op de bestellijst, de handel moet floreren nietwaar?
Tess hoopt in de toekomst door te kunnen gaan met haar goede werk en wie weet gaat de recyclefabriek nog uitbreiden richting nieuwe producten en/of materialen. Moeder Jolanda wordt bedankt voor de sponsoring wanneer het gaat om het materiaal.

zorgvuldig geselecteerd materiaal

Tess geconcentreerd aan het werk

mooi eindresultaat