September - Eiger Maand (deel 2)

In het vorige bericht schreef ik al dat we gekozen hebben om de Eiger (3970 mtr.) via de Westgraat te beklimmen. Wanneer ik vertel aan anderen dat in september deze expeditie op het programma staat wordt er vaak gezegd of gevraagd: "oh, de Noordwand zeker?!"
Nou nee, niet de Noordwand. Deze kant van de berg, die in 1938 voor het eerst werd bedwongen, is alleen weggelegd voor de beste klimmers die er bestaan. Dan nog blijft de Noordzijde van de Eiger een hachelijke onderneming. De 1800 meter hoge en steile wand heeft al vele bergbeklimmers het leven gekost en zal dat ook blijven doen. Wij, Han en ik, wagen ons daar zeker niet aan.
Dan heb je ook nog de oostelijke Mittelegigrat. Een messcherpe kam die je via de berghut uiteindelijk naar de top leidt. Doen we niet omdat we niet zeker weten of de hoogtevrees hier bij Han toe zal slaan en op die manier de beklimming kan belemmeren. Met andere woorden; we gaan de Westgraat beklimmen. Zeker niet makkelijk en behoorlijk zwaar. Steile stukken tot vaak 45 graden en een wisselende ondergrond. Sneeuw, ijs, rotsplaten en vast gesteente bepalen de route en touw, stijgijzers, gordel en helm zijn onderdelen van de uitrusting. Je zult begrijpen dat er niet zoiets als een pad bestaat dus daarom hebben we Marco Bomio gevraagd onze gids te zijn. Hij kent de weg en met de hulp van zijn ervaring hopen we een goede kans te maken om de top te halen. Volgende keer meer over de dagen voor de beklimming.

Eiger Noordwand .... brrrrr