De Eiger werd de Jungfrau

Er gebeurde veel tijdens de derde week van september 2012. Terwijl in Nederland de hoedjesparade zich afspeelde op Prinsjesdag namen wij de hoed af voor de Jungfrau. Deze 4158 meter hoge dame dwong respect af en het heeft zeer veel inspanning gekost om haar volledig onder onze voeten te krijgen. 

Hoogste punt rechtsboven is de Jungfrau; 4158 mtr.

De beklimming van deze alpenreuzin was als zodanig niet gepland want, je weet het vast nog wel, de Eiger stond vanaf het begin op onze "to do" lijst. Maar ja, de omstandigheden dwongen ons een andere keuze te maken en zodoende kwam de 4000 meter grens ineens in beeld. Op eigen gelegendheid vertrokken Han en Rob naar de Monchjochshut om daar de nacht door te brengen. Van goed slapen is het niet gekomen en vroeg in de ochtend verlieten we het "Matrazzenlager" om op weg te gaan naar het Jungfraujoch. Dit is het instappunt van de feitelijke beklimming en vanaf daar wordt het serieus. Sneeuw, ijs, gletsjerspleten, rotspartijen en heel erg steile hellingen moeten overwonnen worden om het doel te bereiken. De beenspieren kregen geen rust terwijl langzaam de lucht ijler wordt. Na uren keihard werken stonden we die ochtend op de top!! Wat een kick en wat een uitzicht. 
Na ervan genoten te hebben stond de afdaling ons te wachten. Ook dit was behoorlijk zwaar. Door diepe sneeuw en met de dreiging van vallend ijs boven ons voelde het soms aan als een roulette spel. Ergens ruim na het middaguur konden we ons van het touw losmaken en gingen de stijgijzers van de schoenen. De klus was geklaard en we waren behoorlijk kapot. Maar wat was het mooi! Zo mooi dat we volgend jaar weer gaan want met de Jungfrau op de lijst kunnen de Monch en de Eiger niet meer ontbreken.
Uiteraard volgt er binnenkort een uitgebreid verslag van onze expeditie wat te downloaden zal zijn.

Serieus kimmen; we komen van het scherpe zadel helemaal beneden

Samen met Marco Bomio, onze gids, op de top. Marco, Rob, Han (vlnr)

 

September -Eiger maand (deel 8): the continuing story

Feitelijk kriebelt het alweer vanaf vorig jaar eind september. Toen ondernamen Han en ik onze eerste poging op de steile en scherpe Westgraat van de Eiger. Met 3970 meter is dit een berg van formaat en hier is Europese berggeschiedenis geschreven. Helaas gooide de onweersdreiging roet in het eten en keerden we halverwege terug omdat veiligheid nou eenmaal bovenaan staat.
Afijn, we zijn weer een jaar verder en de motor staat klaar om vrijdag 14 september te vertrekken. Maar...........de weersverwachting voorspelt ook dit keer een mogelijk niet doorgaan van de expeditie. Waarschijnlijk gaat er verse sneeuw vallen en wanneer die er nog ligt volgende week is het onmogelijk om de geplande tocht te maken. Balen? Ja, best wel maar we hopen natuurlijk dat het toch gaat lukken.......misschien wat later in de week. Mocht het echter niet door kunnen gaan dan hebben we een alternatief van formaat; namelijk de Jungfrau. Samen met de Eiger en de Monch vormt deze prachtige berg het decor hoog boven Grindelwald. Met ruim 4150 meter is het gelijk de hoogste van de drie en domineert ze het dal en de omringende omgeving. De berg is wat minder steil vandaar dat er met verse sneeuw wel te lopen en te klimmen valt al zal het een zware onderneming worden.
Jullie lezen het; we gaan ervoor en als het weer ook maar een beetje meezit dan begeven wij ons volgende week op grote hoogtes. Hou ons in de gaten!

Eiger, Monch en Jungfrau: onze "speeltuin" volgende week?!

Il Monastero San Leonardo - niet zomaar een klooster.

Al vanaf 2004 loopt Rob, samen met gasten van Agricamp Picobello, jaarlijks naar het klooster van San Leonardo. Dit klooster is niet zomaar een klooster maar er "hangt" een bijzondere geschiedenis aan vast.  Het laatste bezoek aan de Pater en een gesprek met de sympathieke bewonder van dit klooster was de motivatie om er in dit blog een klein stukje over te schrijven:

Padre Pietro Lavini: “De metselaar van God”

Padre Lavini is geboren in Potenza Piceno (MC) en komt uit een arbeidersgezin. Toen hij pas negen jaar oud was ging hij naar het Kapucijner College in Fermo waar hij op z’n 25^e zijn eerste mis voordroeg. Daarna werd hij priester in het heiligdom van Madonna dell’Ambro Zijn andere grote passie is het uitvoeren van metselwerk waarmee hij letterlijk zijn steentje heeft bijgedragen aan de bouw van vele kloosters in Italië en ook in Afrika. Vanaf 1971 is hij, gedreven door passie en de kracht van God, gemotiveerd om de Hermitage van San Leonardo in zijn geheel te reconstrueren. Toen hij rond die tijd samen met een vriend de plek bezocht waar nu het klooster is herrezen, troffen ze een ruïne aan welke een toevluchtsoord was geworden voor (wilde) dieren uit de omgeving. Toen ontstond het idee om de oude kerk te herbouwen.

Dag en nacht bleef het idee van de reconstructie door zijn gedachten gaan en uiteindelijk gaven zijn superieuren toestemming het project uit te gaan voeren. Voorwaarde was wel dat hij zijn activiteiten voor het bedevaartsoord Madonna dell’Ambro op zou geven.

 Op 24 mei 1971 begon Padre Pietro met zijn missie. Steen voor steen gaf hij de oude Hermitage opnieuw gestalte en voor diegene die het nog niet heeft kunnen aanschouwen is het een absolute aanrader de plek te bezoeken. De sfeer van de omgeving en het verhaal van Padre Lavini maken het geheel buitengewoon bijzonder en interessant.

Nagenoeg alleen en met slechts simpele gereedschappen en twee blote handen zijn tonnen ijzer en cement vervoerd over smalle bergpaden met de kruiwagen als transportmiddel. De Pater laat zien dat wilskracht en gedrevenheid een mens in staat stellen dat uit te voeren wat hij of zij voor ogen heeft.

Het Klooster van San Leonardo nadert zijn voltooiing (2012) en Padre Pietro Lavini heeft er zo’n 40 jaar van zijn leven aan gewijd. Binnenkort zal het klaar zijn dankzij zijn kracht en de hulp van het geloof in God.

Het klooster trekt jaarlijks vele bezoekers

Padre Pietro Lavini - een man met een missie

Wie zaait zal oogsten

Deze week een gratis en vooral bijzonder indrukwekkende voorstelling te zien geweest waarbij de kampeerders van Agricamp Picobello op de eerste rang zaten. Het liep tegen de schemering toen vanaf de weg het enorme monster praktisch het terrein op kwam rijden. Het monster is een zogenaamde combine (combain) oftewel een maaidorsmachine. Dit gevaarte heeft aan de voorkant een enorme maaibalk van zo'n meter of zes breed en wist in ruim een uur de hectare tarwe weg te maaien. De afgemaaide tarwe valt op het maaibord en wordt daarna de dorstrommel ingevoerd. Door het principe van wrijving wordt het zaad van het stro gescheiden waarna de zaadkorrels op de bovenste zeef vallen.Door een ingenieus proces van luchtstromen en zeven valt uiteindelijk het schone zaad door de onderste zeef en dat wordt naar de graantank getransporteerd. Zodra deze tank vol is blaast de machine het product in een aanhangwagen welke naast de combine wordt opgesteld.
Wij konden met z'n allen het maaien bekijken en toen het donker werd was de voorstelling zo mogelijk nog indrukwekkender. Rijdend over het terrein bewoog de maaidorser zich als een spin op hydraulische poten vooruit en vrat alles op wat in zijn weg kwam. Even later stond Roberto met de tractor en aanhangwagen ook op het terrein en zagen we de schone zaadkorrels de transportbuis verlaten. Al met al een prachtvertoning en dat recht voor onze neus; hoe leuk kan animatie zijn ;-)

meters tegelijk worden weggemaaid

messcherp stuurgedrag

de oogst gaat de aanhanger in

Picobello's in de mist (de mist in)

Het is de meest tot de verbeelding sprekende term in de bergsport: "De Noordwand". Dat geldt ook voor de bergen van het park Monti Sibillini. Hier heerst de grimmigheid, de hoogte, de diepte en de moeilijkheid van de wandeling door de Sibilla Noordwand. Een wand vol met hoogteverschillen, geulen en kloofdalen waar zelfs tot ver in augustus nog sneeuwresten te vinden zijn. Volgens de kaart loopt er een route vanaf de Sibilla Oostgraat direct de Noordwand in tot helemaal achteraan hoog boven het Tennadal; maar ja, dat is volgens de kaart. Weet je dit ver gelegen punt te bereiken dan wacht je een loodzware en zeer steile klim naar boven van zo'n 600 hoogtemeters. Daarna sta je op de top van de Monte Sibilla (2173 mtr.)  In de praktijk is het anders. Rob liep de tocht tot nu toe 6 keer waarvan drie keer met succes. Ook vandaag was zo'n dag. Aan het team lag het niet. Wendy, Joke en Wim waren gemotiveerd, hebben conditie en schrikken niet gauw terug. De instap naar de Noordwand werd dan ook snel gevonden en genomen. Het weer was goed en de stemming zat er goed in. Dat het geen makkie zou zijn was al snel duidelijk. Het pad was goeddeels weg en waar het nog te zien was viel het niet mee om het te volgen. Smalle randjes langs diepe afgronden en het doorkruisen van kniehoge vegetatie was schering en inslag. Toen was het 12.30 uur. De bewolking kolkte omhoog en sloot ons in. Het pad was er niet en met een zicht van soms bijna nihil was van enige gebiedsherkenning geen sprake meer. Ruim anderhalf uur werd er gezocht naar de sleutelpassage op de route maar helaas leidde de zoektocht niet tot succes. Uiteindelijk werd besloten terug te keren en nam de mist zo mogelijk nog toe. Het werd zelfs zo af en toe even een beetje duister en de GPS moest het werk doen. Lopend met de pijl op het beeldscherm als betrouwbare gids wisten we uiteindelijk de kam van de Sibilla weer te bereiken en konden we niet veel later in de berghut de dorst lessen.
Geen tocht voor beginners, geen tocht voor diegene die het gebied niet kent en geen tocht voor iemand met hoogtevrees. Wel een tocht voor de doorzetter, de sporter en "de bergmens". Opgeven deden we voor even maar niet voor altijd - We Komen Terug!!!!

Niks aan de hand - nog zo'n 7 uur te gaan

Sneeuw, veel sneeuw

En toen..........toen moesten we terug, maar waar naartoe?

Kwaliteit en Veiligheid tijdens de outdooractiviteiten

Het is al een paar keer gezegd dat Rob lid is van het Sport Institute Europe en dat als zodanig de kwaliteit en de veiligheid van het "outdoorgebeuren" gewaarborgd is. Dat is mooi om te horen maar wat houdt dit nu concreet in? Het gaat te ver om in dit blogbericht alle details uit de doeken te doen maar een kleine toelichting kan er wel gegeven worden. Om outdooractiviteiten zoals bergwandelingen, klimsessies en dergelijke te kunnen organiseren en begeleiden is een bepaalde basiskennis en vaardigheid gewenst. Het Sport Institute Europe, SIE in het kort, heeft hiervoor de criteria opgesteld. Om te vast te stellen dat je aan deze criteria voldoet moeten een heel aantal draaiboeken worden ingevuld waarbij het in de kern gaat over het afzetten van risico's tegen beheersmaatregelen. Op die manier wordt beoordeeld of je weet waar je mee bezig bent en of je goed, adequaat en snel kunt handelen tijdens eventuele incidenten en andere excessen die voor kunnen komen. Uiteraard wordt ook gekeken of er voldoende ervaring is in de "outdoorwereld" en, in het geval van Rob, of je de taal spreekt van het land waarin de activiteiten worden uitgevoerd. Tel daarbij op dat je je "werkgebied", lees berggebied, als je broekzak moet kennen en dat de eventuele te doorlopen noodprocedures goed in je systeem zitten, en je begrijpt dat we over serieuze zaken spreken. Al deze criteria en meer onderwerpen van belang moeten zodanig positief worden beoordeeld door het SIE dat er een aansprakelijkheidsverzekering aan gekoppeld kan worden. Pas wanneer dit alles voor elkaar is weet je zeker dat er op een professionele manier aan Outdoor wordt gedaan. Als bewijs van kwaliteit en zekerheid is er een instructeurspasje uitgegeven wat op verzoek kan worden vertoond en als zodanig als legitimatie geldt.
Zonder bovengenoemde kwaliteiten en zonder voldoende dekkende bedrijfsaansprakelijkheid kan en mag je niet zomaar groepen begeleiden tijdens georganiseerde outdoor activiteiten, zelfs een simpele bergwandeling kan uitdraaien op een rampscenario wanneer de zaken niet goed zijn geregeld. De kans is groot dat binnenkort, hier in Italie, de bergsportvereniging en de organisatie van het Nationaal Park Sibillini om legitimatie gaat vragen en wellicht komt er een toets waarin kennis een taalvaardigheden worden getest om op die manier vast te stellen of je wel of niet aan de "algemene voorwaarden" voldoet. Voldoet men er niet aan dan is het wettelijk gezien onmogelijk om outdooractiviteiten op welk niveau of op welk gebied dan ook te mogen of kunnen organiseren. Volgens mij een goede zaak want veiligheid dient de boventoon te voeren om verantwoord de bergen in te kunnen gaan.
Met een kleine 30 jaar ervaring in de bergen, 10 jaar de Monte Sibillini in de achtertuin en het sportklimbegeleiders diploma op zak heeft Rob aan kunnen tonen te voldoen aan de eisen van het SIE.

Agricamp Picobello en het voetbaltoernooi

Al vanaf ons prille begin hier in Le Marche volgen we het EK en het WK traditiegetrouw in het dorp. De plaatselijke horeca zorgt altijd voor een groot scherm waarop we de verrichtingen van "onze jongens" goed kunnen volgen. Dit doen we bewust op deze manier. Wij zijn verzekerd van een perfecte avond voorzien van drankjes en hapjes (zeg maar gerust een heerlijke maaltijd) en op deze wijze versterken we onze betrokkenheid bij het dorp, net zoals we dat doen door de wijnproeverijen in een lokaal wijnhuis onder te brengen.
Zo ook gisterenavond. Om 17.30 uur vertrokken we om, compleet in het oranje uitgedost, bij Martina en Nico in de bar aan te kunnen schuiven. De televisie (groot LCD scherm) stond al aan en de stemming zat er goed in. De antipasti werd geserveerd en de wedstrijd kon beginnen. Aan ons enthousiasme kan het niet liggen. Evenmin aan de aanwezigheid van Marino, onze sympathieke burgemeester, die de wedstrijd eveneens wilde zien. De magen werden verder gevuld met een heerlijk pasta arrabiata welke met frisse witte wijn, een goed bier en water werd weggespoeld.
Helaas verloren we de match en konden we teleurgesteld naar huis. Op het terras werd nog lang nagepraat en we zien het als de warming-up voor aanstaande woensdag. Dan gaan we uiteraard weer de bar in en juichen we Holland naar de overwinning.......................toch?

Aan het enthousiasme ligt het niet

Nico, prima gastheer

Bar "il Murello", toplokatie voor een mooie avond

Programma wijnproeverij

We hebben er al vaker over geschreven; de wijnproeverij bij het lokale wijnhuis "Azienda Agricola Vitali". In dit blog wat meer uitleg over hoe zo'n proeverij verloopt. Ten eerste willen graag duidelijk maken dat het meer, veel meer is dan zo maar een wijnproeverij en dat het geheel een zeer informeel karakter heeft.
Elisabetta en Gabriele van bovengenoemd wijnhuis doen er alles aan om een gezellige sfeer te scheppen en het ontbreekt hen absoluut niet aan gastvrijheid.
In de regel vertrekken we rond een uur of 17.00 vanaf Agricamp Picobello om een goede 5 minuten later al aan te komen op het erf van de Vitali's (bijna onze buren). Hier worden we welkom geheten door Elisabetta, onze gastvrouw van vandaag. Na een kleine uitleg over de geschiedenis en het actuele bestaan van deze "cantina" gaan we de nieuw gebouwde productiehal (2011) bezichtigen. Indrukwekkend zijn de grote RVS tanks en de pers waaruit het druivennat zal vloeien. Er is veel gelegenheid tot het stellen van vragen en er mogen foto's worden gemaakt. Na de bezichtiging lopen we naar het proeflokaal. Een prachtig in oude stijl opgetrokken ruimte waar de tafel gedekt staat en we aan kunnen schuiven. Aangezien Erna en Rob een cursus wijngaardenier hebben gevolgd en vervolgens hun eigen, ruim  1 hectare wijngaard zo'n 6 jaren hebben onderhouden geeft Rob aan tafel uitleg over de snoei en het onderhoud van wijnranken. Naast het snoeien komen de grondbewerking en ziekterisico's ter sprake terwijl het 1 en ander verduidelijkt wordt met fotomateriaal. Elisabetta zit ondertussen ook niet stil en de eerste witte wijn komt langs vergezeld van broodjes met olijfolie, tomaat en mozzarella. Daarna volgen nog een aantal verschillende wijnen en hapjes in de vorm van pizzastukjes, kaassoorten en vleeswaren. De wijn wordt geproefd en niet uitgespuugd; daar is 'ie veel te lekker voor. Uiteindelijk volgt nog een heerlijke dessertwijn, de "vino cotto" en een grappa als digestief. We sluiten af met een traditioneel kopje espresso.
U leest het, het is meer dan alleen wijnproeven: het betreft een leuk arrangement waarbij tegelijk gegeten en gedronken wordt. Wij vinden het fijn dat we het bij een lokaal wijnhuis kunnen organiseren; zo blijven we betrokken bij "ons dorp" Montelparo, iets wat belangrijk is voor nu en voor de toekomst.
Dus bent u een liefhebber van een goed glas wijn en houdt u van gezelligheid tijdens een informeel samenzijn aarzel dan niet en maak het een keertje mee. Wij, samen met Azienda Agricola Vitali beloven u een leuke middag.

Gastvrouw: Elisabetta

gezelligheid kent geen tijd

Heerlijke hapjes - altijd vers

Een bruisende week

De afgelopen week stond werkelijk bol van de activiteiten en het outdoor gebeuren kwam helemaal tot zijn recht. Zo begon het, zondag 29 april al met een paar uur klimmen op de Picobello Klimwand. Weer werd er hard gewerkt en werd de bovenkant van de muur een paar keer "aangetikt". De maandag erop was klimmen wederom de activiteit van de dag en op alle routes werd gezwoegd, gezweet en werden triomfen gehaald. Een groot compliment aan alle klimmers. We hadden de smaak goed te pakken dus op woensdag werd koers gezet naar Rosara. Alain en Carlo maakten indruk met hun beklimmingen (eerste keer) op een paar pittige routes en aan het einde van de dag werd nog even gespeeld in een route "kaliber 7". Goed voor het vertrouwen in het materiaal en in elkaar!
Donderdag was de Grande Finale. Samen met Dirk-Jan en Jovanka werd rond half tien die ochtend begonnen aan een trektocht van ongekende schoonheid. Ruim 8,5 uur was er nodig om de ronde te voltooien over onder andere de Cima del Redentore, Forca Viola, langs Lago di Pilato en Rifugio Zillioli. Massa's sneeuw, intense zon en steile beklimmingen waren de bestanddelen van de dag. Maar laten we vooral de M & M's en de gevonden Lion-reep niet vergeten. Tijdens de laatste beklimming kwam de man met de hamer langs en om 19.15 stapten we de berg af. Erg moe maar zeer voldaan. Wat een fantastische dag!
Tussen alle activiteiten door was er uiteraard ook nog tijd voor de wijnproeverij bij Azienda Vitali en werd gezamenlijk gegeten bij Ivo.
Kortom; een prachtweek aan het begin van het seizoen.

Dirk-Jan op weg naar succes

Messcherpe graat

Fietsen vanaf Agricamp Picobello

We hebben het al vaker gezegd; vanaf Agricamp Picobello is het fantastisch fietsen. Met name het voorjaar, wanneer de temperaturen gematigd zijn, nodigt de omgeving uit om vanaf het zadel verkend te worden. Racefietsers worden op hun wenken bediend met vaak goed asfalt, een prachtig decor en stevige klimmetjes gevolgd door vaak even fraaie en soms lange afdalingen. Pas op: het heuvelachtig landschap van dit deel in Le Marche vergt vaak veel van het uithoudingsvermogen. De ervaren fietser heeft aan de langere routes vaak zijn of haar handen vol terwijl de beginners beter rustig aan van start gaan. Hier bij ons op locatie zijn verschillende routes vastgelegd op GPS (Garmin) welke ter plekke "in te laden"zijn.
Op het moment van schrijven is een groep van 6 fanatieke fietsers aanwezig (voor de derde keer alweer) die zich heerlijk uitleeft met ritten van om en nabij de 100 kilometer. Slapen en ontbijten doen ze in de comfortabele Bed & Breakfast kamers en in de oergezellige Pipowagen. 's Avonds wordt de energie voor de volgende dag er vast in gegeten bij de lokale restaurantjes.
Afijn, overweeg je zelf ook eens een fietsvakantie met meer dan voldoende uitdagingen kom dan naar Agricamp Picobello, Wij helpen je graag in het zadel en helpen je er aan het einde van de dag ook weer vanaf.

De voltallige ploeg klaar voor de start

Op weg

De Picobello Klimwand is klaar!

Het idee ontstond in de zomer van 2011. Zou het niet mooi zijn een eigen klimwand te hebben waarop het sportklimmen geoefend kan worden? Nu, zo'n driekwart jaar later staat 'ie er. Na lang denken, budgetteren, bouwen en het behalen van het sportklimbegeleidersdiploma kunnen we "in de touwen". De 52 ton zwaar wegende constructie kan het gewicht van een klimmer makkelijk aan en we zijn benieuwd hoeveel mensen de "top "zullen halen.
Binnenkort openen we met een dag voor collega's want de wand is er voor iedereen. Accomodatiehouders en hun gasten zijn uiteraard welkom om hun kunnen te tonen op de klimwand. Diegene die al kan klimmen en / of een klimcertificaat heeft kan zelfstandig aan de slag. Voor diegene waar het nieuw voor is of begeleiding nodig heeft is het mogelijk om, onder leiding van Rob, het beton te bedwingen.
Kortom; Agricamp Picobello heeft er een prachtige en unieke activiteit bij voor jong en oud!

Le Marche op z'n witst

Wij kunnen ons nog goed de winter van 2004 - 2005 herinneren. We hadden er toen net een zomer op zitten en de winter die we hadden meegemaakt was mild en zacht geweest. Echter, die winter was het goed raak en beseften we dat Zuid-Europa tijdens dit jaargetijde behoorlijk serieus kan zijn. Daarna viel het de volgende jaren mee en bijna dachten we dat die keer in 2005 een uitzondering was geweest. Dus niet; gisteren begon het te sneeuwen en het witte spul blijft maar vallen. Hoezo "code oranje"? Hier is het "code wit" en niet zo'n beetje ook. Tot over de knietjes erin en de sneeuwschuiver draait overuren. Met de auto er op uit gaan is vrijwel onmogelijk dus deze ochtend zijn de boodschapjes te voet gedaan. Rugzak op en stappen maar. Met windvlagen die af en toe naar stormkracht neigen was het nog een hele expeditie om in het dorp te geraken. Prachtige hoge sneeuwduinen, volledig ingesneeuwde auto's en doorbuigende olijfbomen vormen een decor tegen een grijze lucht.
Wij schudden hier de olijfbomen regelmatig schoon om het afscheuren van takken te voorkomen. De houtkachel vreet hout alsof het niets is maar binnen is het wel lekker warm. Nanga en Parbat hebben inmiddels de meeste lol wel op en wachten gelaten "betere tijden" af.
Ooit wordt het weer warm, gaan we weer boven de dertig graden zitten, puffen en zweten we de klok rond en is de korte broek de dagelijkse dresscode; MAAR NU EVEN NIET!
Voor wie een mooie winterimpressie wil zien: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.300371546679275.64596.100001192952985&type=3 en ook: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.290367207689201.68608.128132227246034&type=3

expeditie brandhout

winters Montelparo

Parbat is er klaar voor

Nanga ook!

Klimwand Picobello update

Toen het vorige bericht over de klimwand werd geschreven moesten we nog beginnen met de bouw. Inmiddels is het hoogste punt bereikt en staat de betonnen kolos uit te harden. We kunnen bijna niet wachten om de bekisting er vanaf te halen. De steiger laten we nog even staan want alle gaten voor de bevestigingsbouten van de klimgrepen moeten nog geboord worden. En dat zijn er veel! Daarna gaan we de muur groen schilderen zodat 'ie beter in het landschap past. Als final touch komt er dan nog een mooi hekwerkje omheen en kunnen we los; YES! We zetten de verschillende bouwfases nog eens op een rijtje.
Ten eerste werden er proeven gedaan om de ondergrond te testen. Naar aanleiding daarvan is besloten om de klimwand op betonnen heipalen te gaan plaatsen; maar liefst drie stuks van 10 meter lang en 60 centimeter in doorsnede. Over deze "paalkoppen" is een betonbalk gestort van zo'n 60 x 50 cm welke uiteraard via de wapening aan de palen is verbonden. De volgende grote klus was het opbouwen van de bekisting waarin de muur uiteindelijk gestort moest worden. Maurizio en Rob hadden er een hele klus aan maar uiteindelijk is het geheel in drie opeenvolgende fases gebouwd. Elke keer zo'n 3 kubieke meter beton wat zo'n 2500 kilo gewicht (per m3) met zich mee brengt. Vanochtend hebben we dus de laatste fase af kunnen ronden en inclusief de heipalen praten we maar liefst over 50 ton gewicht (inclusief de wapening).
Binnenkort wordt de wand feestelijk geopend en we hopen uiteraard op veel klimmers aankomend seizoen!

de eerste boorproeven

palen storten

het betere steigerwerk

op hoogte

Winterwandelen op z'n mooist

Nou zijn we al behoorlijk verwend de laatste tijd met dat prachtige weer en vandaag was het ook weer zo'n dag. Vanochtend vroeg gingen de ogen open en daarna de luiken van ons slaapkamerraam. Even gingen de ogen weer dicht vanwege de felle zon en strakblauwe lucht. We grepen onze kans en na het ontbijt werd de landrover volgepakt met rugzakjes, sneeuwschoenen en wandelstokken. Een uurtje later waren we op de plaats van bestemming en zetten we onze eerste stappen op de besneeuwde ondergrond. Het was onwerkelijk mooi deze dag. De messcherpe top van Monte Acuto was als een baken dichtbij met daarachter de enorme noordhelling van Monte Priora. Het wit van de bergen stak prachtig af tegen het blauw van de hemel en het lopen ging bijna als vanzelf. We kozen voor een paar mooie lussen in het gebied met als afwisseling de drie topjes net ten noorden van Pizzo Meta. Met zicht op zee en staande in de sneeuw is er bijna geen grotere tegenstelling denkbaar. Op de grote besneeuwde vlakte voor ons werd geoefend met een hondenslee en we konden duidelijk horen hoe de honden werden getraind om naar de commando's van de bestuurder te luisteren. Na enkele uren te hebben genoten van deze meer dan prachtige tocht sloten we de dag af met een kopje koffie in Sarnano. Nou maar duimen dat het over een paar weken ook zulk mooi weer is wanneer onze winterwandelaars er zijn. De tocht is uiteraard ook in de zomer te lopen  en eventueel uit te breiden met een paar extra kilometers. Uiteraard is deze "track" op GPS vastgelegd.