vrijdag 26 april 2013

De enige zekerheid in het leven...............

De filosofische lading van de titel van dit bericht zou wenkbrauwen kunnen doen fronsen. Maak u zich niet ongerust; dit is een puur informatief verhaal waarin uitgelegd wordt dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen het begrafenisritueel in Italië en in Nederland. Let wel, ik praat over het Katholieke Italië hier op het platteland van Le Marche.
Met  betrekking tot het vertrek naar het hiernamaals zijn er volgens mij geen verschillen. Uiteindelijk gaan de ogen dicht en zijn we op weg. Op weg naar....................?
Daarna echter gaat het hier anders, heel anders. In de bijna 10 jaren dat we hier wonen hebben we het een aantal keren van dichtbij "mee mogen maken" en in het begin verbaasden wij ons zeer over de wijze waarop het proces tussen overlijden en begraven zich afspeelt. Laat ik beginnen bij het begin (of moet ik zeggen het einde?).
Het overlijden van een dierbare wordt kenbaar gemaakt aan de pastoor en de kerkklokken beginnen te luiden in een langzaam ritme om het nieuws te verspreiden. Meestal wordt je snel op de hoogte gebracht door je buren of andere buurtbewoners en als je nog niet weet om wie het gaat kan je altijd even bellen met de plaatselijke uitbater van de bar. Diegene is sowieso op de hoogte van al het nieuws dus hij of zij zal kunnen vertellen om wie het gaat. Er worden zogenaamde "manifestos" gedrukt. Een soort affiches op groot formaat waarop de gegevens van de overledene staan. Zo'n manifesto wordt op bepaalde plekken in en buiten het dorp op muren geplakt zodat passanten kunnen zien dat er iemand zich niet meer onder ons bevindt. Om je respect te betuigen kan je naar de plek gaan waar de gestorven persoon is opgebaard of je gaat naar de kerkdienst de volgende dag. Een advertentie in de krant of rouwkaartjes zijn niet aan de orde; er is geen tijd voor want binnen 24 uur (48 uur kan in uitzonderingsgevallen geregeld worden) is de begrafenis achter de rug.
Zodra namelijk de kerkdienst is gehouden vertrekt de stoet vanaf de kerk naar het kerkhof. Aldaar aangekomen staan we voor een cryptenmuur. Dit is een betonnen constructie met allemaal sparingen erin waar precies een doodskist in past. Zoals in NL men de kist in de grond laat zakken zo schuiven we hier de kist in een sparing in de muur, net als een laatje van een buffetkast zal ik maar zeggen. De kist zit erin en de metselaar gaat meteen aan de slag. Voor de ogen van het publiek toont hij zijn vakmanschap door met grote precisie het gat te sluiten. In een later stadium wordt het geheel nog netjes afgewerkt met een marmeren sluitsteen.
Zoals gezegd duurt alles niet veel langer dan 24 uur en gaat het gewone leven zijn gang weer. Anders? Jazeker; heel anders! Echter met evenveel zorg en respect en de doden worden niet vergeten.
Ook in Italië telt de dood als enige zekerheid in het leven; het afscheid nemen gaat echter anders.
Soms zijn er mensen die zo'n begraafplaats willen bezoeken. Dat kan, de poort staat altijd open en je bent vrij om naar binnen te gaan. Vaak zijn de cryptemuren prachtig onderhouden, branden er kaarsjes en zijn er verse bloemen gebracht. De familiegraven zijn meestal fraaie staaltjes van bouwkunst en prachtig afgewerkt in natuursteen.
Afijn, een ander verhaal dan gebruikelijk maar zeker informatief. De volgende keer weer iets met meer "beweging".

cryptemuur