Climbing the Monte Vettore in winter

Agricamp Picobello "Goes Green"

Het idee ontstond al een tijdje geleden en afgelopen zomer werd het een plan. Overal waar stopcontacten zijn op de camping, zoals in het sanitairgebouw en in de verblijfsruimte, waren mobiele telefoons, camera's en tablets ingeplugd om de apparaten weer van voldoende energie te voorzien. Op zich prima natuurlijk ware het niet dat op een gegeven moment zelfs het stopcontact van ons koffiezetapparaat bezet bleek te zijn.
Nou zijn we in feite een kleine camping zonder elektriciteit maar we bieden wel het gebruik van koelkasten aan en zoals gezegd zijn er hier en daar stopcontacten zodat je niet helemaal zonder stroom zit. Om het

één en ander beter te organiseren, de service te verhogen en tegelijk milieuvriendelijk te kunnen zijn is het plan inmiddels omgezet in daden.
Voor de entree van ons sanitairgebouw is een prachtig afdak gebouwd. Robuuste palen en liggers dragen een dak van zo'n 4 x 3 meter wat op het zuiden gericht is.
Op dit dak wordt binnenkort een zonnepaneel gemonteerd wat de nodige energie gaat opwekken; gratis en voor niets zullen we maar zeggen. De, door het zonnepaneel, geleverde stroom gaat via een laadregelaar naar een grote, zware en speciaal voor dit doel geschikte accu. Let op, we zijn er bijna! Vanuit de accu komt 12 Volt spanning en deze wordt via een omvormer getransformeerd naar
220 / 230 Volt. Dan is het nog een kwestie van stopcontacten met de omvormer te verbinden en voila; er kan opgeladen worden.
Er zullen zo'n 12 - 15 stopcontacten centraal in een kast worden gemonteerd zodat er voldoende apparaten tegelijk kunnen worden opgeladen. Het systeem is zodanig berekend dat het op die manier moet kunnen functioneren. De kast met inhoud komt dan weer onder het nieuwe afdak te hangen. Op deze manier kan iedereen zijn of haar mobiele apparatuur opladen in ons "Green Point", is alles mooi overzichtelijk en zijn we ook nog eens goed bezig! We houden je op de hoogte.

de technische componenten

De enige zekerheid in het leven...............

De filosofische lading van de titel van dit bericht zou wenkbrauwen kunnen doen fronsen. Maak u zich niet ongerust; dit is een puur informatief verhaal waarin uitgelegd wordt dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen het begrafenisritueel in Italië en in Nederland. Let wel, ik praat over het Katholieke Italië hier op het platteland van Le Marche.
Met  betrekking tot het vertrek naar het hiernamaals zijn er volgens mij geen verschillen. Uiteindelijk gaan de ogen dicht en zijn we op weg. Op weg naar....................?
Daarna echter gaat het hier anders, heel anders. In de bijna 10 jaren dat we hier wonen hebben we het een aantal keren van dichtbij "mee mogen maken" en in het begin verbaasden wij ons zeer over de wijze waarop het proces tussen overlijden en begraven zich afspeelt. Laat ik beginnen bij het begin (of moet ik zeggen het einde?).
Het overlijden van een dierbare wordt kenbaar gemaakt aan de pastoor en de kerkklokken beginnen te luiden in een langzaam ritme om het nieuws te verspreiden. Meestal wordt je snel op de hoogte gebracht door je buren of andere buurtbewoners en als je nog niet weet om wie het gaat kan je altijd even bellen met de plaatselijke uitbater van de bar. Diegene is sowieso op de hoogte van al het nieuws dus hij of zij zal kunnen vertellen om wie het gaat. Er worden zogenaamde "manifestos" gedrukt. Een soort affiches op groot formaat waarop de gegevens van de overledene staan. Zo'n manifesto wordt op bepaalde plekken in en buiten het dorp op muren geplakt zodat passanten kunnen zien dat er iemand zich niet meer onder ons bevindt. Om je respect te betuigen kan je naar de plek gaan waar de gestorven persoon is opgebaard of je gaat naar de kerkdienst de volgende dag. Een advertentie in de krant of rouwkaartjes zijn niet aan de orde; er is geen tijd voor want binnen 24 uur (48 uur kan in uitzonderingsgevallen geregeld worden) is de begrafenis achter de rug.
Zodra namelijk de kerkdienst is gehouden vertrekt de stoet vanaf de kerk naar het kerkhof. Aldaar aangekomen staan we voor een cryptenmuur. Dit is een betonnen constructie met allemaal sparingen erin waar precies een doodskist in past. Zoals in NL men de kist in de grond laat zakken zo schuiven we hier de kist in een sparing in de muur, net als een laatje van een buffetkast zal ik maar zeggen. De kist zit erin en de metselaar gaat meteen aan de slag. Voor de ogen van het publiek toont hij zijn vakmanschap door met grote precisie het gat te sluiten. In een later stadium wordt het geheel nog netjes afgewerkt met een marmeren sluitsteen.
Zoals gezegd duurt alles niet veel langer dan 24 uur en gaat het gewone leven zijn gang weer. Anders? Jazeker; heel anders! Echter met evenveel zorg en respect en de doden worden niet vergeten.
Ook in Italië telt de dood als enige zekerheid in het leven; het afscheid nemen gaat echter anders.
Soms zijn er mensen die zo'n begraafplaats willen bezoeken. Dat kan, de poort staat altijd open en je bent vrij om naar binnen te gaan. Vaak zijn de cryptemuren prachtig onderhouden, branden er kaarsjes en zijn er verse bloemen gebracht. De familiegraven zijn meestal fraaie staaltjes van bouwkunst en prachtig afgewerkt in natuursteen.
Afijn, een ander verhaal dan gebruikelijk maar zeker informatief. De volgende keer weer iets met meer "beweging".

cryptemuur

Des te natter - des te platter

Een "must do" tijdens je vakantie in Le Marche is een bezoek brengen aan een stukje natuurschoon van formaat. Ik heb het over de Piano Grande, een hoogvlakte in het Nationaal Park Monti Sibillini van enorme afmetingen en ongekende schoonheid. Om er te komen moet je vaak wel wat tijd uit trekken want het is een behoorlijk geisoleerd gebied waar ik over praat met als herkenbaar centrum het op een hoge terp gelegen dorpje Castelluccio. Vanaf deze verheven positie heb je een uitzicht over het plateau wat menigeen tot de verbeelding spreekt. De enorme vlakte spreidt zich voor je uit, begrensd door de hogere toppen van het park en doorsneden door een kaarsrecht asfalt lint wat wat oost naar west (of andersom) is uitgerold. Met een skippybal en polsstok zou je er een prima potje driebanden kunnen spelen lijkt het wel, zo plat is het landschap beneden je. Dat roept dan weer meteen de vraag op; hoe kan dat eigenlijk? Hoe is dit zo ontstaan? Nou, daarvoor moeten we het boek even terugbladeren. Neem dat niet te letterlijk want anders ben je volgend jaar nog aan het bladeren maar spring zo'n 250 miljoen jaar terug in de tijd. De Afrikanen bezochten Europa en dat deden ze met z'n allen op een niet al te zachtzinnige manier. Het hele Afrikaanse continent klopte aan de spreekwoordelijke Europese voordeur door met de noordpunt onder het Italiaanse vasteland te botsen. In een spiraalvormige beweging drukte Afrika als een soort mol de aarde omhoog vanuit zee en de Apennijnen waren een feit. Een bergrug van kalksteen en ander sediment vormt sindsdien de rug van Italie en verheft zich grote hoogte. En precies daar middenin gebeurde het dus allemaal. Een min of meer vlak stuk terrein werd door ondergrondse erosie meer en meer uitgehold totdat het hele zaakje vanwege instabiliteit in elkaar zakte. De gronddruk perste het onder de grond aanwezige water omhoog en een binnenmeer van ongeveer 23 vierkante kilometer was het gevolg. Daar konden we wel even aan wennen want deze enorme plas water heeft er een tijdje gelegen, dat kan ik je beloven. Het lag er zolang dat de bodem van dit meer vlakker en platter werd zonder dat we er erg in hadden. Totdat er een scheurtje in de bodem kwam. Tijdens een flinke aardbeving scheurde de aarde open aan de westkant van gebied waar ik het over heb. Een enorme barst in de bodem van het meer liet het water weglopen als een soort van natuurlijke drainage en daar was 'ie dan; de Piano Grande in de verschijningsvorm zoals we die nu kennen. Afgeplat door de druk van het water gedurende miljoenen jaren met een barst in de grond welke nog steeds te zien is; de "Mergani" genaamd. Een vlakte die op deze manier ontstaat noemen we met een mooi woord een doline in in Europa is dit meteen de grootste die er is. Het kalksteen in combinatie met al het vocht vormt een vruchtbare laag waar de boeren uit de omgeving wel raad mee weten. Er worden voornamelijk linzen verbouwd en ook mosterd wil er goed op groeien. Wanneer dan het wit en geel van genoemde gewassen afgewisseld wordt door de bloeiende knalrode klaprozen en het blauw van korenbloemen kom je ogen tekort om je eraan te vergapen.
De Piano Grande - je moet het gezien hebben of beter nog; maak er een mooie wandeling en drink een kop koffie in Castelluccio. Neem de tijd om het op je in te laten werken en geniet van een meer dan fantastisch mooi stukje Italie.

Kleurenpallet tijdens het voorjaar

Castelluccio met op de achtergrond Mt. Redentore

De Piano Grande onder de ochtendnevel

Een dagbeschrijving van het winterwandelarrangement

Ons winterwandelarrangement organiseren we al heel wat jaren. Voor zover bekend zijn we de eerste accommodatie hier in het zuiden van Le Marche die zelf het onderkomen, de maaltijden en het wandelen tijdens de winterdagen organiseren en elk jaar is het weer heel leuk om te doen. Om er een betere indruk van te krijgen volgt hier een dagbeschrijving van zomaar een willekeurige tocht.

Na een goede nachtrust in 1 van onze comfortabele bed & breakfastkamers kan je aanschuiven aan de ontbijttafel. Niet al te vroeg want het gaat om een combinatie van relaxen en sportief bezig zijn. Het ontbijt is uitgebreid en vaak wordt er op dezelfde ochtend pas definitief beslist waar we die dag naartoe gaan. Dit hangt altijd af van de weersomstandigheden, de zwaarte van de route en de bereikbaarheid van het gebied. Rob houdt de weersvoorspellingen nauwkeurig in de gaten en kiest voor wandelingen in een omgeving waar geen direct lawinegevaar is. Dat laatste is niet te onderschatten want onlangs nog zijn er weer een paar wandelaars in de problemen gekomen toen er twee grote lawines van de steile hellingen af schoven. Vanwege de snel wisselende temperaturen (koud-warm-koud) is de sneeuw vaak onstabiel en moet je goed opletten waar je mee bezig bent. Afijn, we dwalen af; waar waren we gebleven?
De beslissing is genomen en na het ontbijt pakken we de rugzakken in, gaan de sneeuwschoenen en de stokken mee de auto in en kunnen we vertrekken. Er is gekozen voor een tocht door wisselend landschap op zo'n 40 minuten rijden vanaf Agricamp Picobello. Vanaf het startpunt is het maar een kleine stukje lopen langs de weg en dan stappen we het pad op. Er ligt meer dan voldoende sneeuw en de sneeuwschoenen kunnen "onder de voeten". Het wijst zich eigenlijk vanzelf en na een korte instructie worden de eerste stappen gezet. Lopen op sneeuwschoenen is niet moeilijk. Het moderne materiaal is zodanig van vorm dat er niet overdreven wijdbeens gelopen hoeft te worden en de voeten kunnen op een natuurlijke manier worden afgewikkeld. De "spikes" onder de sneeuwschoen en ook de stijgijzerpunt zorgen voor grip en stabiliteit.
In een rustig tempo stijgen we door het bos. De zon laat zich zien en de verstilde, witte wereld is fantastisch om in te lopen. We zijn als groep alleen en komen niemand tegen. In de verse sneeuw verraden de sporen dat er wel degelijk meer bezoekers waren op het pad. We menen de pootafdrukken van hazen en ander klein wild te herkennen. Na een kleine twee uur komen we aan in een bergdorp waar niemand te zien is. De luiken van de huizen zitten dicht en zelfs het plaatselijke cafeetje houdt de deuren gesloten. Voor ons geen probleem; we vinden een paar houten banken die we in de sneeuw zetten en genieten van de meegebrachte lunch en warme thee. De omgeving houdt de adem in, de lucht is inmiddels grijs betrokken en de neerdwarrelende sneeuwvlokken maken de winter compleet. We koelen af en besluiten verder te gaan. Omdat de route door Erna in Rob in de herfst is "uitgezet" en de omgeving in de wintermaanden er onder een dik pak sneeuw totaal anders uitziet wordt dit tweede deel van de tocht met behulp van GPS gelopen. Feilloos wordt de juiste richting gekozen en via smalle paadjes in het bos lopen we richting het eindpunt van die dag. Hier zijn de deuren wel geopend en binnen is het lekker warm. Een kop cappuccino en een paar dorstlessers gaan er wel in en we nemen de tijd om lekker even bij te komen. Dan worden de rugzakken nog een keertje om gehangen en lopen we naar de auto terug. Erna wordt gebeld met de mededeling dat alles okay is en dat we eraan komen. Wanneer we thuis dan ook vanuit de auto de gezellige woonkeuken annex verblijfsruimte binnen stappen brandt de open haard, zijn er wat lekkere hapjes en proosten we op een geslaagde wandeling. De dag is echter nog niet voorbij. Er is genoeg tijd om je op te frissen en even lekker bij het vuur te zitten. Tegen 20.00 uur wordt er vertrokken richting het restaurantje wat vooraf besproken is. Hier wordt genoten van de Italiaanse keuken en wordt terug gekeken op de dag.
Wat gaan we morgen doen??

Zoals gezegd organiseren we elke winter zo'n leuk en sportief arrangement. Er kan gekozen worden voor een weekend of een hele week. Zelf regel je het vervoer hier naartoe en wij doen de rest. Met de huidige "price fighters" op de markt vlieg je vaak voor een paar tientjes naar Ancona en vanaf daar kom je in de huurauto naar ons toe. Het is een heerlijke korte vakantie, je bent er helemaal uit en van enig massatoerisme is geen sprake; integendeel! Iets voor jou? Op onze website vindt je alle info onder: http://www.agricamppicobello.com/nl/wat-is-er-te-doen/winterarrangementen.html

Rob als Befana = geen Sinterklaas

Rob als Befana langs de klokkentoren
La Befana per i bambini – Befana voor de kinderen

In Nederland kent natuurlijk iedereen Sinterklaas; de goedheiligman die cadeautjes en snoepgoed geeft aan alle kinderen die het afgelopen jaar lief zijn geweest. Ben je echter stout geweest dan loop je het risico in de jutezak meegenomen te worden naar Spanje of met de roe te krijgen. Italië kent wat dat betreft een tegenhanger en dat is La Befana. Een kleine, oude dame die al eeuwenlang in de nacht van 5 op 6 januari op haar bezemsteel cadeautjes, snoepjes en chocolaatjes brengt aan Italiaanse kinderen die zoet zijn geweest. Wie stout is krijgt van haar geen roe maar as en kolen! Iets minder streng dus dan
“De Goede Sint”. Italiaanse kinderen hangen hun sokken aan de schoorsteenmantel of bij de open haard en zetten voor La Befana een bord met een mandarijntje, een sinaasappel en een glas wijn klaar. De volgende ochtend is La Befana geweest en heeft de presentjes opgegeten en haar handafdruk in as achtergelaten op het bord. In de sok vinden de kinderen hun cadeautjes, en altijd ligt er ook een beetje kolen of as onder in de sok, want geen enkel kind is het hele jaar door braaf geweest. Er hoort een liedje bij waarin verteld word dat ze 's nachts komt, getooid met een Romeinse hoed en met kapotte schoenen aan haar voeten:
 La Befana vien di notte   ---   La Befana die komt ‘s nachts
con le scarpe tutte rotte   ---   Met kapotte schoenen
con cappello alla romana   ---   Met een Romeinse hoed
viva viva La Befana!   ---   Lang leve La befana
Er zijn er die beweren dat La Befana een afgeleide is van het Griekse woord 'Epifania' - in Nederland noemen we deze dag Driekoningen. Zij brengt cadeautjes als herinnering aan de cadeaus die aan het kindje Jezus werden gebracht door I Re Magi, de drie koningen. Hoe het ook zij: een voor ons typisch verschijnsel maar voor Italia net zo gewoon als voor ons Sinterklaas.
Wat heeft Rob daar mee te maken?
Deze week werd Rob door Marino, de burgemeester, gebeld met de vraag of hij samen met Sergio zou willen afdalen aan touwen van de eeuwenoude toren in het dorp. Hij gaat dan, verkleed als La Befana, van grote hoogte naar beneden en strooit snoep en chocolaatjes naar de kinderen beneden in de straat. Een heel leuk verzoek waar Rob graag gehoor aan geeft en de integratie in het dorp doet versterken!

De Befana's dalen af

Langs de toren naar beneden

Sergio en Rob, de Befana's van 2013