Iedereen kent elkaar

We zijn al een tijdje onderweg en de omgeving is indrukwekkend mooi. Steile rotswanden en enorme berghellingen flankeren de route en even later zien we een betonnen tunneltje voor ons. We zijn dan net een kloof gepasseerd en het tunneltje doet wat eigenaardig aan. Je kan er namelijk gewoon langs rijden en de tunnel gaat niet door een berghelling. Waar is 'ie dan voor bedoeld? Nou dat is snel verteld: Regelmatig storten grote sneeuwlawines naar beneden het dal in om uiteindelijk op de weg terecht te komen. Aangezien het de enige weg is die naar onze bestemming leidt houdt dat automatisch in dat die bestemming vanaf dat moment dan onbereikbaar is. Het tunneltje biedt dan uitkomst. De lawine ligt op de betonnen constructie en je kunt dus onder de sneeuwhoop door rijden om even later je weg te vervolgen. Ik zeg; geniaal! (hier kom ik later op terug).
Zoals gezegd rijden wij langs de tunnel en vervolgen onze weg. Enkele minuten later zijn we er .. in Foce. Hier houdt de weg op en parkeren we de auto. Het dorp oogt verlaten en we lopen een stukje zuidwaarts om even later de herberg cq berghut in te lopen om een kop cappuccino te drinken. Rob en de uitbater van de herberg kennen elkaar en raken in gesprek. Hoe zit dat nou precies met Foce? Wie wonen hier? Hoeveel mensen wonen hier en van wie zijn al die huisjes waarvan de luiken altijd dicht lijken te zijn? Veel vragen waar een antwoord op volgt.
Jaren en jaren geleden toen er nog geen infrastructuur was bereikten mensen te voet deze afgelegen plek en zagen mogelijkheden om hier in hun onderhoud te kunnen voorzien. Dat onderhoud bestond toen uit grootschalige houtkap en het hoeden van schaapskuddes. Het hout werd verkocht en de schapenkaas droeg eveneens bij als middel van bestaan. Foce was een feit en het aantal bewoners groeide uit tot enkele tientallen. Toen de houtkap een halt werd toegeroepen en er slechts ruimte was voor een paar herders met hun kuddes verlieten de meeste mensen de nederzetting en raakte Foce vrijwel onbewoond. Ik zeg 'vrijwel' want een aantal mensen is blijven 'hangen'. Vandaag de dag wonen er nog precies 5 mensen in dit dorpje en de gemiddelde leeftijd van de bewoners is 80 jaar. De rest van de huisjes behoort inmiddels aan stadsmensen (Rome) die hier naartoe komen om er hun vakantie door te brengen of om enkele dagen in de bergen te kunnen zijn.
Foce ligt nogal afgelegen, dat moge duidelijk zijn maar het is een prachtige locatie. Monte Argentella, Pizzo Diavolo en de Monte Vettore domineren het dal voor ons en de meest voor de hand liggende route naar Lago di Pilato begint hier. Ben je deze zomer in Le Marche en wil je wat van het Nationaal Park Monti Sibillini zien rij dan eens naar Foce en kom onder de indruk van dit fantastische gebied.
Nog even terugkomend op dat tunneltje. In de winter van 2014/2015 ging het goed mis. De enorme sneeuwval veroorzaakte drie grote lawines en die zorgden voor enorme schade op de beboste berghellingen en blokkeerden de toegangsweg naar Foce zowel voor als achter het tunneltje. De 5 bewoners en 4 toeristen in het dorp werden er met een helikopter uit gehaald. Een mooie anekdote is dat één van de 5 dorpsbewoners na de evacuatie en tijdens zijn verblijf in Ascoli Piceno acuut ziek werd. De man kreeg de griep terwijl hij in zijn hele leven nog niet eerder ziek was geweest. Hij was dan ook blij om later terug te kunnen keren naar zijn dorp en is van plan er niet weer vandaan te gaan.

Foce; uitgangspunt voor de mooiste bergwandelingen