il Centenario; lange, zware maar oh zo mooie tocht in de Abruzzen

Corno Grande, 2912 meter, in de ochtendzon

Samen met Andrea, Gino en Marco had ik er al eens over gesproken. Over "il Centenario", een zeer zware tocht vol met mooie klimpassages in het Gran Sasso gebergte. Uiteindelijk prikten we de datum en op zondag 21 september was het dan zover. De avond van tevoren reden we naar Albergo Campo Imperatore, een hotel aan de voet van de Corno Grande op 2100 meter hoogte om daar te overnachten. Een bizar lelijk gebouw waar tijdens de oorlogsjaren Mussolini nog gevangen heeft gezeten.
Toen we die avond aanschoven voor het diner bleek dat er een concert gepland was in de grote zaal en wij kregen er gratis kaartje voor. Jennifer Batten, de ex-gitariste van Michael Jackson beklom het podium en vertoonde haar kunsten. Wij waren niet onder de indruk en dropen al snel af. Op tijd naar bed want we moesten vroeg op de volgende ochtend.
De wekker liep af om 05.00 uur, we aten wat en om zes uur hesen we de rugzakken om de schouders; we waren op weg! De aanloop is redelijk gemakkelijk en zo'n 30 - 40 minuten na de start stonden we op de kam en de zon zette het rotsmassief van de Corno Grande in een gouden gloed. Voor ons strekte het gebergte zich uit en het was duidelijk dat het zwaar zou worden. De route slingert zich dwars door het ruwe kalkgesteente en het zou nog ruim 11 uren duren voordat we het eindpunt bereiken. Op de kam liepen we in oostelijke richting om na enkele bergtoppen de eerste hindernis te zien opdoemen. Scherpe rotspunten en diepe insnijdingen in het gesteente moesten worden overbrugt. De klimgordel werd voorzien van onze "Klettersteigset", de handschoenen trokken we aan en het klimmen kon beginnen. Prachtige passages van gemiddeld niveau wisselden zich af met kleine smalle paadjes van waaraf het uitzicht adembenemend was. Op enkele momenten was het lastig; de route was moeilijk te zien en er werd regelmatig overlegd hoe we verder moesten. Na een beetje zoeken en speuren zagen we de markeringen weer en konden we verder. Het klimmen nam toe, de passages werden steiler en de "funfactor" was flink aanwezig. Gelukkig beschikken we over flink wat ervaring en heeft geen van ons last van hoogtevrees want het is er niet altijd even makkelijk. Op zo'n driekwart van de route beginnen we de benen te voelen en slaat de vermoeidheid toe. We hebben er dan al zo'n 15 kilometer opzitten en de nodige hoogtemeters gemaakt. We pauzeren eventjes en eten en drinken wat. Voor ons ligt nog de beklimming van de Monte Camicia en het is duidelijk dat we er nog lang niet zijn. Een lange, zware en vermoeiende klim door ruig terrein volgt en de afdaling is zo mogelijk nog inspannender. De voeten doen zeer, de benen zijn vermoeid en het concentreren wordt belangrijker. Hier wil je niet vallen! Wanneer we uiteindelijk tegen 17.30 uur het terrein oplopen bij de hut zijn we blij dat het erop zit. We laten ons het biertje goed smaken en springen dan in de auto van Andrea om terug te rijden naar het startpunt waar de andere auto staat. Het was een prachtige tocht en wil je een indruk krijgen bekijk dan eens deze video. Wie weet kunnen we volgend jaar samen.............

              Mooie klimpassages op       kalksteen!

v.l.n.r.   Andrea, Marco, Rob, Gino