Een "must do" tijdens je vakantie in Le Marche is een bezoek brengen aan een stukje natuurschoon van formaat. Ik heb het over de Piano Grande, een hoogvlakte in het Nationaal Park Monti Sibillini van enorme afmetingen en ongekende schoonheid. Om er te komen moet je vaak wel wat tijd uit trekken want het is een behoorlijk geisoleerd gebied waar ik over praat met als herkenbaar centrum het op een hoge terp gelegen dorpje Castelluccio. Vanaf deze verheven positie heb je een uitzicht over het plateau wat menigeen tot de verbeelding spreekt. De enorme vlakte spreidt zich voor je uit, begrensd door de hogere toppen van het park en doorsneden door een kaarsrecht asfalt lint wat wat oost naar west (of andersom) is uitgerold. Met een skippybal en polsstok zou je er een prima potje driebanden kunnen spelen lijkt het wel, zo plat is het landschap beneden je. Dat roept dan weer meteen de vraag op; hoe kan dat eigenlijk? Hoe is dit zo ontstaan? Nou, daarvoor moeten we het boek even terugbladeren. Neem dat niet te letterlijk want anders ben je volgend jaar nog aan het bladeren maar spring zo'n 250 miljoen jaar terug in de tijd. De Afrikanen bezochten Europa en dat deden ze met z'n allen op een niet al te zachtzinnige manier. Het hele Afrikaanse continent klopte aan de spreekwoordelijke Europese voordeur door met de noordpunt onder het Italiaanse vasteland te botsen. In een spiraalvormige beweging drukte Afrika als een soort mol de aarde omhoog vanuit zee en de Apennijnen waren een feit. Een bergrug van kalksteen en ander sediment vormt sindsdien de rug van Italie en verheft zich grote hoogte. En precies daar middenin gebeurde het dus allemaal. Een min of meer vlak stuk terrein werd door ondergrondse erosie meer en meer uitgehold totdat het hele zaakje vanwege instabiliteit in elkaar zakte. De gronddruk perste het onder de grond aanwezige water omhoog en een binnenmeer van ongeveer 23 vierkante kilometer was het gevolg. Daar konden we wel even aan wennen want deze enorme plas water heeft er een tijdje gelegen, dat kan ik je beloven. Het lag er zolang dat de bodem van dit meer vlakker en platter werd zonder dat we er erg in hadden. Totdat er een scheurtje in de bodem kwam. Tijdens een flinke aardbeving scheurde de aarde open aan de westkant van gebied waar ik het over heb. Een enorme barst in de bodem van het meer liet het water weglopen als een soort van natuurlijke drainage en daar was 'ie dan; de Piano Grande in de verschijningsvorm zoals we die nu kennen. Afgeplat door de druk van het water gedurende miljoenen jaren met een barst in de grond welke nog steeds te zien is; de "Mergani" genaamd. Een vlakte die op deze manier ontstaat noemen we met een mooi woord een doline in in Europa is dit meteen de grootste die er is. Het kalksteen in combinatie met al het vocht vormt een vruchtbare laag waar de boeren uit de omgeving wel raad mee weten. Er worden voornamelijk linzen verbouwd en ook mosterd wil er goed op groeien. Wanneer dan het wit en geel van genoemde gewassen afgewisseld wordt door de bloeiende knalrode klaprozen en het blauw van korenbloemen kom je ogen tekort om je eraan te vergapen.
De Piano Grande - je moet het gezien hebben of beter nog; maak er een mooie wandeling en drink een kop koffie in Castelluccio. Neem de tijd om het op je in te laten werken en geniet van een meer dan fantastisch mooi stukje Italie.
 |
| Kleurenpallet tijdens het voorjaar |
 |
| Castelluccio met op de achtergrond Mt. Redentore |
 |
| De Piano Grande onder de ochtendnevel |
